بیومارکرهای پای دیابتی
در بیماران مبتلا به دیابت افزایش ایمونوری اکتیویتی پلی ADP- ریبوز(PAR Immunoreactivity)، کاهش میزان پروکلاژن نوع یک و اختلال در ساختار پوست موجب بروز عوارض پای دیابتی در این افراد می شود.
دکتر Tahraniو همکارانش از دانشگاه بیرمنگام در انگلیس به بررسی بیماران در معرض خطر عوارض پا که دچار اختلالات متابولیکی و ساختاری پوست هستند، پرداختند.
در این تحقیق 9 بیمار دیابتی، 16 بیمار مبتلا به نوروپاتی محیطی دیابت و 21 بیمار مبتلا به زخم پای دیابتی و 14 بیمار غیر دیابتی به عنوان کنترل شرکت داشتند.
چگالی فیبر عصبی اینتراپیدرمال (IENFD)، آنالیز ساختاری ، فراوانی پروکلاژن نوع 1، متالوپروتئینازهای تجزیه کننده ی بافت (MMPS) و PAR Immunoreactivityبا استفاده از نمونه برداری از پوست قسمت رویی و زیرین پا انجام گردید.
محققین دریافتند که دیابت و نوروپاتی محیطی دیابت سبب کاهش چگالی فیبر عصبی اینتراپیدرمال می شود این کاهش در گروههای نوروپاتیک بدون هیچ تفاوتی مشاهده می شود.
در افراد نوروپاتیک بخصوص گروهی که به زخم پای دیابتی مبتلا هستند میزان اختلالات ساختاری در پوست افزایش می یابد. در مقایسه با گروه کنترل (افراد غیر دیابتی)، در افراد مبتلا به زخم پای دیابتی میزان پروکلاژن نوع 1 کاهش یافته است.
در بیماری دیابت، فعالیت MMP-1و MMP-2 مشاهده می شود.
در مقایسه با سایر بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی ، PAR immunoreactivityدر افراد مبتلا به زخم پای دیابتی افزایش یافته است.
بطور خلاصه، افزایش فعالیت PAR polymerase، کاهش پروکلاژن نوع یک و اختلال درساختار پوست با ایجاد عوارض پای دیابتی در افراد مبتلا به دیابت مرتبط است و موارد گفته شده مانند بیومارکرهایی برای شناسایی بیماران در معرض خطر محسوب می شوند.
نویسندگان مقاله معتقدند درمانها با هدف بهبود کیفیت پوست به عنوان یک رویکرد تضمینی برای کاهش زخم پای دیابتی در نظر گرفته می شود.
منبع: www. physiciansbriefing.com /Article. asp? AID= 666365